نزدیکی به مترو و اتوبان های شهری

مزایای نزدیکی به مترو

مترو یا همان قطار زیرزمینی شکل ساده، سریع و مقرون به صرفه‌ای از رفت و آمد در بیش از ۱۶۰ شهر جهان است که به کمک آن با پرداخت بلیت و با یافتن مسیر مورد نظر می‌توان بی دردسر به محل سکونت، کار یا تحصیل رسید. امروز نزدیکی ایستگاه‌های مترو به مکان‌های پررفت و آمدی چون دانشگاه‌ها، سازمان‌های دولتی، بیمارستان‌ها، مراکز مذهبی، فرودگاه‌ها، موزه‌ها، پارک‌ها و مکان‌های ورزشی یکی از موارد مورد توجه و مهم برای مردم و مسئولان شهری است و مسیرهای به اصطلاح «متروخور»، جزو مسیرهای خوب محسوب می‌شود. بسیاری از استفاده کنندگان مترو، حالا دیگر فکر می‌کنند، اگر مترو نبود، شاید جای دیگری را برای کار یا زندگی انتخاب می‌کردند و نزدیکی به مترو یکی از مزایای خانه‌هایی است که در بنگاه‌های معاملات ملکی به مشتریان معرفی می‌شود. ‏

مترو معمولاً به دلیل حجم بالای مسافرانی که جابجا می‌کند، به عنوان پایه سیستم حمل و نقل در شهرهای بزرگ قرار می‌گیرد و دیگر وسایط نقلیه چون اتوبوس و تاکسی برای تکمیل خدمت رسانی مترو مورد استفاده قرار می‌گیرند. حمل و نقل ریلی شهری معمولاً در مراکز شهرها از زیر زمین و در حومه از روی زمین رد می‌شود و یکی از خوبی‌های قطار شهری جدا بودن آن از دیگر مسیرهای شهری است. به این ترتیب ترافیک مسافران مترو با ترافیک شهری گره نمی‌خورد و بخشی از ترافیک خیابان‌های شهر به زیر زمین منتقل می‌شود. خطوط مترو باید چند خصوصیت داشته باشند: در یک منطقه شهری با انرژی برق کار کنند، کامل از خطوط ترافیکی دیگر مستقل باشند و مسافران را در کمترین زمان به مقصد برسانند.‏

امروزه مترو جزیی جدا نشدنی از سیستم حمل و نقل کلان در جامعه است و نقش مهمی را در زندگی شهری ایفا می‌کند. اعتمادی که چنین سیستم بزرگ و نسبتاً دقیقی در اذهان مردم ایجاد می‌کند، موجب می‌شود تا بسیاری از آسیب پذیری‌های بالقوه آن که نه فقط برای مسافران بلکه برای کارگران و کارمندان آن هم هست اغلب نادیده گرفته شود. به علاوه، گسترش سریع ایستگاه‌های مترو در شهرها به همراه جمعیت زیاد شهروندان استفاده کننده از آن، می‌تواند باعث تحمیل فشار بیشتر بر مترو و فرسودگی سیستم‌های آن و این مسأله به طور بالقوه موجب افزایش خطرات بهداشتی و ایمنی مترو شود. خدمت رسانی به چنین حجمی از مسافر به زیر ساخت‌های پیچیده و سیستم‌های حمایتی دیگر مثل پشتیبانی انرژی قابل اطمینان وابسته است. به علاوه، ممکن است دست اندر کاران مترو با دامنه‌ای از خطرات بهداشتی و ایمنی اثرگذار بر مسافران و کارگران از جمله خطرات فیزیکی (سروصدا، حوادث، منابع الکتریکی و سرما و گرما)، خطرات بیولوژیکی (مثل انتقال بیماری‌های عفونی از طریق فرد به فرد، یا از طریق تماس پوستی با اشیاء آلوده چون پشتی صندلی و لباس‌ها و همین طور انتقال بیماری‌های پوستی)، خطرات شیمیایی (مثل مواجهه با مواد شیمیایی سمی و محرک، فلزات و انتشارات گازی)، تابش امواج الکترومغناطیسی و مخاطرات روانشناختی (مثل خشونت و استرس‌های روانی و اجتماعی) روبرو باشند. ضد عفونی دوره‌ای سطوح در مترو و پاکسازی تونل‌ها از جانوران، یکی از راهکارهای تأمین بهداشت عمومی در مترو است. در سطح فردی هم، شستن دست‌ها پس از خروج از مترو و دست نزدن به چشم و دهان در طول سفر سفارش شده است. ‏

نویسنده

وکیل پایه یک مهرداد طالبی

See author's posts