در فقه و قانون برگرفته ی از آن آمده که زن باید قادر به اعمال زناشویی باشد ولی گاهی اوقات قانون این اجازه را به زوجه می دهد که از این عمل امتناع کند  و آن زمانی است که شوهر به یکی از امراض مقاربتی مبتلا باشد.

ماده ۱۱۲۷ قانون مدنی اینگونه آورده که :

” هرگاه شوهر بعد از عقد مبتلا به یکی از امراض مقاربتی گردد،زن حق خواهد داشت که از نزدیک با او امتناع نماید و امتناع به علت مزبور مانع حق نفقه نخواهد شد “

حکم فوق  مبتنی بر قاعده لاضرر است یعنی اسلام به دنبال ضرر زدن به طرفین عقد نیست به این شرح که اطاعت از شوهر و تمکین مطلق نسبت به او بر زن واجب و لازم است ، و عدم اطاعت موجب سلب حق نفقه خواهد بود ، ولی قانون می گوید چنانچه به علت امراض مقاربتی و یا علل دیگر موجب خسارت به زوجه شود زوجه از نزدیکی امتناع می کند و نفقه ی خود را تا زمانی که شوهر خوب شود هم دریافت می کند .

چند نکته:

نکته ۱ ) ظاهراً مقصود از این ماده این است که زن فقط تا زمانی که شوهر بیمار است می تواند از نزدیکی امتناع ند و در صورت بهبودی مرد این حق از وی برداشته  می شود .

نکته ۲ ) حق مطلب در عدم ضرر رساندن است حال اگر شوهر از وسایلی استفاده کند که مانع رسیدن بیماری به زن شود و خوف بیماری برطرف شود حق امتناع هم از بین می رود .

نکته ۳ ) در صورت اختلاف بین زن و شوهر در این مورد حاکم برای روشن شدن وضعیت و فع مشکل شوهر را به اهل خبره معرفی می کند .

نکته ۴) این مسئله در مورد قبل از عقد یا بعد از عقد،علم به بیماری و جهل به بیماری یکی است فسخ عقد نمی شود ولی دو حق را برای زن در بردارد

1. امتناع از نزدیکی کردن زوج
2. استحقاق نفقه ،زیرا این خودداری وظیفه شرعی زن است از خوف بیمار نشدن وی ،

نکته ۵ ) این ماده می تواند برای مرد هم این حق را بیاورد یعنی اینکه اگر زن بیماری مقاربتی داشته باشد مرد می تواند از نزدیکی با وی امتناع کند و اینجا هم با وجود اینکه زن بیمار است باز نفقه ی وی قطع نمی گردد.