
عقد نکاح مانند تمام عقود، متشکل از ایجاب و قبول است. مطابق نظر فقهای امامیه، صیغه نکاح چه در ایجاب و چه در قبول، باید بنا بر احتیاط، به صورت لفظیه استعمال شود. بنابراین سکوت در مقام قبول در عقد نکاح اعتباری ندارد اما سکوت دوشیزه در قبول وکالت در عقد نکاح، بنا بر قول اقوی، دال بر اعلان رضایت و قبول است. البته فقها در اینجا به عنوان قرینه موجود عنوان کردهاند که حیا و شرم دختر در نکاح برای نخستین بار، مانع از بیان صریح میشود و این خود قرینهای همراه سکوت است که دلالت بر رضایت دارد.