
با توجه به قانون حمایت خانواده مصوب سال ۱۳۹۱ که در ماده ۲۲ آن صرفا مهریه تا سقف صد و ده سکه را مشمول ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی دانسته و در خصوص مازاد ملائت زوج را ملاک پرداخت دانسته است، این ابهام وجود دارد که اولا مفهوم مخالف قسمت اخیر ماده در خصوص مازاد صدوده سکه چیست؟ یعنی آیا در خصوص صدوده سکه ملائت زوج ملاک نیست و حتی اگر معسر هم باشد محکوم به حبس است؟ و این موضوع که صدوده سکه را مشمول ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی دانسته، آیا مشمول اصلاحیه بند ج ماده ۱۸ آییننامه اجرایی موضوع ماده ۶ قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی که به نوعی در این آییننامه اصل بر اعسار قرار داده شده و خواهان باید بدوا ملائت خوانده را اثبات و سپس تقاضای اعمال ماده ۲ کند در خصوص صدوده سکه است یا با توجه به تصویب ماده ۲۲ اخیرآییننامه فسخشده تلقی میشود؟
برابر ماده ۲۲ قانون حمایت خانواده، وصول مهریه تا سقف ۱۱۰ سکه مشمول مقررات ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی است. در نتیجه چنانچه زوج علی رغم ملائت از پرداخت آن خودداری کند به درخواست زوجه حبس میشود و نسبت به مازاد بر این مقدار این مقررات قابل اعمال نخواهد بود اما این امر مانع از این نخواهد بود که زوجه نسبت به مازاد از ۱۱۰ سکه مهریه اموال زوج را از طریق معرفی به اجرای احکام توقیف و استیفا کند اما به طور کلی در مورد تعهد به پرداخت مهریه به هر میزان در فرض عدم اطلاع از اعسار یا ایسار زوج، اصل بر اعسار است و خلاف آن نیاز به اثبات دارد.
برابر ماده ۲۲ قانون حمایت خانواده، وصول مهریه تا سقف ۱۱۰ سکه مشمول مقررات ماده ۲ قانون نحوه اجرای محکومیتهای مالی است. در نتیجه چنانچه زوج علی رغم ملائت از پرداخت آن خودداری کند به درخواست زوجه حبس میشود و نسبت به مازاد بر این مقدار این مقررات قابل اعمال نخواهد بود اما این امر مانع از این نخواهد بود که زوجه نسبت به مازاد از ۱۱۰ سکه مهریه اموال زوج را از طریق معرفی به اجرای احکام توقیف و استیفا کند اما به طور کلی در مورد تعهد به پرداخت مهریه به هر میزان در فرض عدم اطلاع از اعسار یا ایسار زوج، اصل بر اعسار است و خلاف آن نیاز به اثبات دارد.
حمایت