
با توجه به بند ۱۲ از شرایط ضمن عقد مندرج در اسناد رسمی ازدواج، یکی از مواردی که با تحقق آن، زن از طرف مرد میتواند خود را مطلقه کند، ازدواج مجدد مرد بدون رضایت همسر اول خود است. حال اولا آیا اطلاق شرط موصوف شامل موردی نیز خواهد شد که ازدواج دوم بهصورت موقت بوده باشد؟ ثانیا چنانچه مردی مبادرت به ازدواج موقت با دیگری کند و بعد از گذراندن دوره موقت بهعنوان مثال یک سال، نامبرده از زوجه موقت به طریقی از طرق قانونی مانند بذل مدت، جدا شود، آیا همسر اول وی با وجود انقطاع رابطه زوجیت موقت مذکور قادر خواهد بود به استناد شرط اخیرالذکر و وکالت حاصل از آن نسبت به مطلقه کردن خود با تقدیم دادخواست و اقامه دعوی اقدام کند؟ یا آن که به لحاظ اینکه شرایط صحت هر دعوی در زمان تقدیم دادخواست مورد ارزیابی قرار میگیرد و در فرض سوال در زمان تقدیم دادخواست به خواسته صدور گواهی عدم امکان سازش به لحاظ ازدواج دوم زوج، زوج فاقد همسر دیگری ولو بهصورت موقت است، امکان توسل زوجه اول به چنین شرطی برای مطلقه کردن خود موجه به نظر نمیرسد؟ به عبارت بهتر آیا استمرار زمانی رابطه زوجیت موقت تا زمان تقدیم دادخواست موصوف برای تحقق شرط مذکور لازم و ضروری است یا خیر؟ یا آن که به محض تحقق شرط و صرفنظر از انحلال بعدی رابطه زوجیت موقت قبل از تقدیم دادخواست تخلف زوج از آن شرط و بالطبع وکالت زوجه به طلاق دادن خود حاصل شده است؟
اولا در خصوص مفاد بند ۱۲ سند نکاحیه چاپی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر اینکه در صورت ازدواج مجدد زوج از دائم و موقت است و بند مذکور نیز از این حیث اطلاق دارد، لذا شامل ازدواج مجدد زوج که بهطور موقت بوده است، نیز میشود. ثانیا به محض ازدواج مجدد زوج (دائم یا موقت) بدون رضایت زوجه، شرط مندرج در بند ۱۲ سند نکاحیه به شرح فوقالذکر تحقق پیدا کرده و تأخیر زوجه در استفاده از شرط مذکور، ولو در این فاصله که ازدواج مجدد زوج به هر دلیلی منحل شود، مانع استفاده زوجه از حق مزبور نمیشود.حمایت